Odbicie

Katherine & Damon

Katherine... to imię doprowadzało go ostatnio do szału. Spędził ponad wiek szukając tej zakłamanej suki kiedy ona wcale nie chciała być znaleziona. A przynajmniej nie przez niego. Wszyscy zawsze woleli Stefana, Ona, ojciec, Elena. Pokiwał głową chcąc wyrzucić z myśli obraz figlarnej brunetki mówiącej "Nigdy cię nie kochałam", jednak ten ból wciąż w nim tkwił, w sercu, umyśle, w każdej najmniejszej cząstce jego ciała. Wypił łyk kolejnej już butelki szkockiej. I nagle uświadomił sobie coś tak bardzo zaskakującego.

Katherine - bawiła się ich uczuciami i jak się później dowiedział nie tylko ich. Wykorzystywała, manipulowała, kłamała i wreszcie zapewniała. Zapewniała o swojej bezgranicznej miłości i oddaniu. Pomyślał teraz o wszystkich kobietach, które skrzywdził. Jęknął cicho gdy przypomniał sobie niezliczoną ilość twarzy. Niektóre go kochały same z siebie, inne do tego zmuszał. Tak po prostu. Dla zabawy. Robił to samo. To samo co ona.

Katherine - krzywdziła niewinnych ludzi, zabijała z zimną krwią, w ogóle nie ceniąc ich uczuć, pragnień, marzeń. Ona wybierała przystojnych mężczyzn. On - piękne kobiety. Ilu z nich odebrał szansę na spełnienie swoich marzeń i pragnień? Dla ilu z nich spotkanie z nim okazało się najgorszym i jednocześnie ostatnim dniem  życia. Próbował o tym nie myśleć, jednak nagle go zastanowiło to dlaczego je zabijał? Dlaczego nie wypijał tyle krwi, żeby pozostały żywe? Poczucie winy uderzyło w niego z podwójną siłą gdy pomyślał o wszystkich mężczyznach, którzy utracili przez niego ukochane. A gdyby ktoś w ten sposób potraktował Elenę? Czy był lepszy od Niej choć w niewielkim stopniu? Znał odpowiedź na to pytanie i to go najbardziej w tym frustrowało. Nie nie był. Był taki sam jak ona.

Katherine - lubiła dobrą zabawę i nigdy nie myślała o konsekwencjach. Kochała taniec, śpiew, alkohol. Każda impreza była dla niej za krótka. A każdy napotkany mężczyzna okazją do flirtu. On też nie lubił nudy, nie stronił od towarzystwa i zabawy. Umiał uwodzić ludzi wzrokiem. Zupełnie nie myślał o konsekwencjach. Zatracał się w chwilowych przyjemnościach. Zupełnie tak samo jak ona.

I nagle zrozumiał. Przez te wszystkie lata tęsknoty tak bardzo się do niej upodobnił. Był nieosiągalnym ideałem. A wspomnienia, które choć tak bardzo piękne ciągle blakły. Nie chciał jej stracić, więc stworzył małą kopię jej w samym sobie. Spojrzał w lustro. Nie potrafił już zobaczyć siebie. Małego chłopca z burzą loków, wiecznego buntownika, szalenie ciekawego świata. Nie potrafił już znaleźć w sobie człowieka. Człowieka, który umiał kochać. Człowieka, który umiał szanować. Człowieka, który potrafił być bezinteresowny. Teraz już sam nie wiedział kogo widzi w lustrze. Miał dziwne wrażenie, że gdzieś tam w jego sercu widać czyjeś odbicie. Jej odbicie.

&&&

Witajcie kochani! Jak już zapowiadałam, założyłam nowego bloga z miniaturkami z tvd. Każda z nich będzie o czymś innym, więc nie obiecuje żadnej regularności pojawiania się. Jak widzicie zmieniłam portal na blogspot, bo onet ostatnio szaleje. Z góry dziękuje za wasze opinie. Pozdrawiam Panna_B :*