Odrzuceni

Damon&Rebekah

Wypił ostatni łyk swojego ulubionego whisky i odrzucił butelkę do stosu leżącego już na podłodze. Upijał swoje smutki w mieszkaniu Ricka. Przyszedł tu chcąc uniknąć spotkania z Eleną. Zrobiło mu się niedobrze na samą myśl tego co może teraz robić z jego bratem. "Rick, przyjacielu dlaczego nie ma cię tu ze mną? Kopnął byś mnie w tyłek i kazał zrobić coś pożytecznego. Albo przynajmniej przyniósł byś mi kolejną butelkę" - pomyślał i na jego twarzy pojawił się cyniczny uśmiech, który zmienił się w grymas gdy tylko zobaczył stojącą przed nim blondynkę.

- Nie powinnaś tu przychodzić - wysyczał i natychmiast przycisnął dziewczynę do pobliskiej ściany. Nie wyrywała mu się choć był pewien, że potrafiła się uwolnić jednym ruchem, zwłaszcza w stanie jakim się znajdował. 

- Nie musisz się na mnie mścić. Ty mnie zraniłeś, ja skrzywdziłam ciebie. Ta suka nie ma z nami nic wspólnego - wyszeptała wprost do jego ucha. Gdy tylko obraziła Elenę zacisnął mocniej dłonie na jej nadgarstkach.

- Dobrze wiesz, że to określenie idealnie do niej pasuje. Zrobiłeś dla niej więcej niż ktokolwiek, byłeś na każde zawołanie, zawsze przy niej. Pragnąłeś tylko, żeby cię pokochała. Jednak ona wykorzystała cię tylko po to, żeby odzyskać Stefana. Kiedy on wrócił rzuciła mu się w ramiona. A ty znów zostałeś sam. Jak przez jakieś... - udała,że się zastanawia - ostatnie półtora wieku - dokończyła po czym uwolniła się z jego uścisku. Spojrzał na nią zaskoczony. Na początku chciał oskarżyć ją o mącenie mu w głowie. Jednak szybko poskładał w swojej głowie elementy układanki. Przez chwilę trwali w milczeniu. Rebekah chciała dać mu chwilę aby wreszcie zrozumiał, że Elena nigdy nie będzie dziewczyną dla niego. Damon podniósł wzrok i dokładnie przyjrzał się blondynce. Nagle pomyślał, że wygląda dzisiaj niezwykle pociągająco. Czarne obcisłe spodnie, wysokie szpilki tego samego koloru i czerwona bluzka z dużym dekoltem dokładnie podkreślająca jej kobiece kształty. 

- Przyszłaś tutaj by mi to uświadomić? - zapytał chwytając kolejną butelkę, jednak Rebekah w jednej chwili wyrwała mu ją z dłoni. 

- Raczej chciałam cię pocieszyć - odpowiedziała cicho, słowa wyszły z jej ust zanim zdążyła je przemyśleć. 

- Pocieszyć? - brunet zrobił dziwną minę i wyciągnął alkohol z jej rąk. Tym razem nie protestowała. Usiadła obok niego na łóżku i położyła głowę na jego ramieniu. Damon na początku miał ochotę ją odepchnąć, jednak nagle poczuł się dziwnie dobrze, spokojnie, bezpiecznie. Wiedział, że jego podświadomość jest zdecydowanie porąbana bo przecież siedział przy najstarszej i najsilniejszej wampirzej suce na całej planecie.

- Jesteśmy tacy sami Damonie - brunet przekręcił głowę i spojrzał na nią zdziwiony - Odrzucani przez tych, których kochamy - odpowiedziała a on tylko westchnął i podał jej butelkę. Uśmiechnęła się krótko i szybko wzięła łyka alkoholu, który choć palił jej gardło to leczył zranioną duszę. Damon wdrapał się na łóżko i pociągnął ją ze sobą. Położyła głowę na jego torsie i poczuła się dziwnie spokojna. 

- Jedynie dla matki byłem najważniejszy - wyszeptał dotykając ustami jej włosów.

- Nie tylko - odparła i podniosła głowę - Byłeś pierwszym facetem od czasów Stefana, przy którym postanowiłam włączyć uczucia. Nie opłaciło się. Jesteś dupkiem - powiedziała, a on mimowolnie zaśmiał się słysząc jej oskarżenia, ona odwzajemniła jego gest. Dźwięk ich wspólnego śmiechu rozniósł się po mieszkaniu i choć na chwilę uwolnił od ciężkiej atmosfery.

- Przepraszam - odpowiedział - Nie chciałem cię skrzywdzić.

- Chciałeś.

- Masz rację - powiedział i znów się zaśmiali - Nie wiedziałem, że ty tak na poważnie - wypalił po chwili.

- Zapomnij.

- Chyba żartujesz. Będę cię tym męczył przez kolejne sto lat - ponownie podniosła głowę. W jej oczach można było zobaczyć iskierki szczęścia. Nie ważne jak bardzo popieprzona była ich rozmowa, wiedziała, że znajduje się we właściwym miejscu. Dla braci była zawsze słabszą i głupszą, jedynie Klaus był dla niej dobry, jak się później okazało to też była tylko gra. Dla Stefana była kimś w rodzaju pięknej lalki. Dopiero przy Damonie poczuła, że żyje. On odrzucony przez Katherine i Elenę. Nigdy nie kochany przez ojca tak jak jego brat. Zawsze drugi. Zawsze gorszy. Nagle poczuł się najważniejszy.Nie zajęło im dużo czasu, żeby odnaleźć swoje usta. W ich pocałunku było wszystko delikatność, pożądanie, pragnienie, strach, ból, cierpienie. Oboje odrzuceni przez innych po latach poszukiwań znaleźli siebie. 

&&&

Ajć... Wiem, że trochę mi nie wyszło, ale mam nadzieję, że jakoś przetrwacie. Gdyby nie to, że bardzo długo nie napisałam nic nowego to pewnie bym to wszystko usunęła. Wszystko w tym rozdziale rozwinęło się inaczej niż planowałam na początku, ale to pewnie przez tą dzisiejszą pogodę ;) Jeśli mam jakieś zaległości na waszych blogach to postaram się jak najszybciej nadrobić. Pozdrawiam Panna_B.